Od paru lat jeździłem co roku do Lublina na festiwal Miasto Poezji. Bardzo polubiłem tę imprezę za bezpretensjonalność, za piękne miasto, w którym się odbywa, za świetnych ludzi, których tam co roku spotykałem i ciepłe przyjęcie.
Pisał przed laty jeden z uczestników Miasta Poezji. W tym roku go nie było. W tym roku nie było niczego, nawet klimatu. Albo po prostu ja nie łapię tego klimatu. Może to przez brak dofinansowania. Nie było tego „szumu”, tej atmosfery faktycznego święta. Był za to pośpiech, były też pretensje. Dużo pretensji i tyleż samo tajemnic. Jakieś niedomówienia, brak komunikacji, aferki i wściekłość.
Stara Gwardia, od dwóch lat działająca pod Ratuszem, w tym roku nie wytrzymała. Czy należy kogoś za to winić? Można; w końcu jest wielu, na których można zrzucić winę. Ale po co? Stara Gwardia lubi się bawić, jej szczęście jest szczęściem poetyckim, szczęściem poezją, którą czytają i wyśpiewują, zarażając nią innych. Poezja jest dla wszystkich. Takie jest zadanie poezji i zadanie festiwalu, żeby każdy mógł cieszyć się wierszem.
Tymczasem szczęście to zostało zburzone. Głównie przez brak otwartości.
W tym roku nie było radości. Był za to smutek. Przykro było patrzeć na grupę ratuszową, której zabrano mikrofon, zamknięto w kącie i kazano siedzieć w ciszy. Co się stanie z domem ze słów, kiedy panować w nim będą tacy ludzie jak Kierownik?
Poeci nie zachwycili. Może oprócz dwóch, trzech osobowości, ale te zamknięto w murach Bramy Grodzkiej. Szaleństwem było zaproszenie pisarza na festiwal poezji. Forma przejścia? W przyszłym roku będzie to zapewne „miasto literatury” albo po prostu „Lubelskie Spotkania Literackie”. Ale teraz? W tym roku? Na zakończenie dekady?
Nie zdziwię się, jeśli w przyszłym roku Stara Gwardia odejdzie na urlop.
1 komentarz
paula · 27 czerwca 2017 o 20:49
Nawet nie zauwazyłam, że ten festiwal już się odbył! Co roku było go widać i czuć w przestrzeni miasta i to było wspaniałe.